واقعی زندگی کنید، توی رویاها خبری نبود!

ما دهه ی شصتی ها بدبختی های زیاد کشدیم و هنوز رها نشده ایم از تاثیراتش... تمام جوک ها واقعیت دارند... این تنهایی ها... اینکه ما پس از عاشقی هایمان حداقل دو سال افسردگی می گرفتیم... اینکه دهه ی هفتادی ها دارند بچه دار می شوند و ما هنوز دنبال نیمه ی گمشده مان می گردیم و به طرز عجیب و مرموزی هیچ کسی هیچ کجا نیست که نیست... اینها واقعیت دارند! اینها جوک نیستند! و ضربه های جبران ناپذیری که از خانواده ها و مدرسه های شلوغ و افتضاحی خوردیم که در دوران جنگ و فقر و اوایلِ آن انقلابِ کذایی و اشتباه به سر می بردند... اینکه خانواده هایمان با ما اصلا شبیه خواهر و برادرهای فقط چندسال کوچکتر از ما رفتار نکردند... آن همه ترس بیهوده که برای هر لذتِ طبیعی داشتیم، آنهمه حق طبیعی ای که نداشتیم، اینکه نمی دانستیم با کدام دروغ و داستان و به اسم کدام کلاسِ ساختگی باید فقط یک ساعت بیرون از خانه باشیم؛ اینکه حتی باید یواشکی به اینترنت وصل می شدیم؛ اینکه اکثرمان تا 25-26 سالگی حتی هیچ تصوری از اینکه یک مهمانی چه شکلی ست و چه جور جایی ست نداشتیم؛ همه اش واقعیت های مزخرفی ست... ما این وسط قربانی شدیم روی یک مرز! از مرز رد شدن را تاوانش را ما دادیم! اما هیچ کدام دلیل نمی شود علیه دهه ی هفتادی ها اینهمه جبهه بگیریم و بچه فرضشان کنیم!... من دهه ی هفتادی ها را دوست دارم!... زندگی کنید... تا می توانید همینجوری که هستید باشید... همینقدر واقعی!.. ما توی رویا زندگی کردیم و توی رویا هیچ خبری نبود!... شما همین آهنگ هایی که ما اصلا نمی فهمیم و دوستشان نداریم را تا می توانید گوش بدهید!.. زیاد برایتان مهم نباشد که همیشه خانواده را راضی نگه دارید! زندگی کنید... اتفاقا خیلی هم خوب است که به جای اینکه بنشینید و دو سه سال داریوش گوش بدهید و گریه کنید و شکل قلب حک کنید با دسته کلید روی میز و درخت، بروید و هفته ی دیگر با کسی دیگر آشنا شوید! زندگی کنید... هرکاری که دلتان می خواهد بکنید!... اشتباه کنید... اما زندگی کنید! ما را از اشتباه کردن آنقدر ترساندند که زندگی نکردیم!