حالِ ماست که بهار و زمستان را می آفریند! تا حال من خوب نباشد هیچ فروردینی از پس بهار کردنِ دنیا بر نمی آید! و تا حال من خوب باشد هیچ دی ماهی از پس زمستان کردن دنیا بر نمی آید! ما باید دنیا را بسازیم... پاداش اینهمه زندگی کردن، اینهمه عشق، اینهمه اندوه، کمی خدا شدن نیست!؟ ما کِی قرار است بفهمیم خدا ماییم!؟ اگر دلتان می خواهد بهار شود دستِ هم را بگیرید و اگر دوست دارید در زمستان و جهنم و افسوس و روزمرگی عمر به تَه برسانید دست هم را رها کنید! همه چیز دستِ خودمان است. اگر دوست دارید عاشق باشید، اگر دوست دارید بهار بیاید و بماند و نرود، اگر دوست دارید خوشبخت باشید، اگر دوست دارید دوستتان بدارند، حتی اگر دوست دارید تیلیاردر باشید، کمی از آن قدرتِ خدایی تان که دارد خاک می خورد استفاده کنید و سر از سمتِ قبله و لب از سمتِ فحش دادن به روزگار برداشته و خودتان کاری کنید! نیاز به هیچ تلاش فوق العاده ای هم نیست، خواستن از ته دل به تنهایی کافی ست! از خواستن نترسید! از "خواستن" اگر ما نمی ترسیدیم هیچ دی ماهی از پا درمان نمی آورد و هیچ فروردینی تنها دلخوشی گذرایی بر ما نبود! اینکه می خواهیم و نمی شود یعنی با ترس می خواهیم، یعنی با شک می خواهیم، بعنی آگاهانه چیزی می خواهیم و در ناخوآگاه همان چیز را پس می زنیم!! خدایی جز ما بر هیچ چیز به تماشا ننشسته است! این پایین، آن بالا، همه جا من و توییم و بس.
↧