بعضی ها به دنیا آمده اند تا دوست داشته شوند و زندگی کنند، بعضی ها هم به دنیا آمده اند تا دوست داشتن را به یاد بقیه بیاورند و خودشان دوست بدارند و آنقدر دوست بدارند و بدارند و بدارند که همه ی عالم بفهمند و همان یک نفری که دوستش دارند به سادگی، ساده تر از آب خوردن، آنهم نه با لیوان، به سادگی سر کشین آب با بطری از تمام احساسشان بگذرند، بی هیچ احساسی!... دوستِ خوب نادیده ام؛ مهدیه . م، نوشته ای که برایم فرستادی اشکم را درآورد... نوشته بودی آن لحن گله کردن هایم را حتی، آن لحن دوستت دارم گفتن هایم را، دوست داری... نوشته بودی به خاطر تو بنویسم، به خاطر تو باشم و بمانم، و چه صادقانه خواسته بودی! نوشته بودی حالی که با خواندن نوشته های من داری را دوست داری، نوشته بودی وقتی مرا دوست داری حالِ خودت را هم دوست داری... دوستِ خوب نادیده ام شادی . ش، نوشته بودی شجاعتی که در ابراز عشق در من می بینی در هیچ زنی نمی بینی، نوشته بودی عشق را با صدای بلند هوار می زنم و ابایی ندارم... و و و و و... شماهایی که نوشته های مرا برای فرد مورد نظرتان می فرستید و عاشقی می کنید... یا شما آقایانی که برای خوشحال و غافلگیر کردنِ دوست دخترهایتان که نوشته های مرا برایتان می فرستند، یواشکی دنبال من و یک دست نویسِ مخصوص و سفارشی از من با نام دوست دخترتان می گردید... همه ی شما دارید ناخواسته به من ثابت می کنید که من به دنیا نیامده ام که دوستم بدارند؛ که من به دنیا نیامده ام که زندگی کنم،... که من به دنیا آمده ام تا شماها یکدیگر را دوست تر بدارید و کسی که من دوستش دارم، برود... آب را با بطری سر بکشد... سیگاری رو به سقف خانه اش دود کند و به خواب برود... و من گریه هایم را ارزانیِ عاشق شدنِ دیگرانی کنم که نمی شناسمشان، که نمی بینمشان، که نادیده دوستشان دارم و تنهایم...
.
.
.
پ.ن: پیشاپیش بیزارم از تمام نوشته هایی که روز مرگم در صفحاتتان به یاد من و زندگیِ نه چندان عاشقانه ام رد و بدل خواهید کرد! پیشاپیش بیزارم از آن یک نخ سیگاری که با شنیدن خبر مرگم خواهی کشید! تو نگذاشتی عاشقی کنیم... و من عاقبتِ این عشق را با کپی شدن نوشته هایم در صفحاتِ دیگران نمی خواهم! عاقبتِ این عشق می بایست باشکوه تر می بود! نخی سیگار و چند سطر نوشته این طرف و آن طرف، عاقبتِ باشکوهِ هیچ عشقی نیست!
